El nombre oficial de España es el Reino de España, un estado en el suroeste de Europa. Ocupando el área principal de la península pirenaica, limita con Portugal al oeste, Francia y Andorra al norte, Gibraltar al sur. Según la administración estatal, es una monarquía constitucional. Al norte y oeste de España se encuentran las aguas del Océano Atlántico, y al sur y este del Mediterráneo.

Cocina española

La cocina nacional española se creó debido a la diversidad de las regiones del país, las tradiciones culinarias, la ubicación geográfica, el clima y las características culturales.

La cocina española se ha hecho popular gracias a platos como el paeliano (plato especial hecho de arroz), gaspacho, tortilla o papas fritas (aperitivo). El aceite de oliva, que es el aceite más saludable, se usaba para sazonar sopas y ensaladas, pero hasta principios del siglo XX, se usaba grasa animal en lugar de aceite. Los platos españoles son ricos en tomates, pimientos, papas, huevos, ajo, cebolla, almendras y vino. La cocina española no es en sí misma una cocina nacional. Comprende 17 cocinas regionales diferentes, ya que el país está habitado por 17 nacionalidades.

Aperitivo de tapas, servido en España con cerveza o vino. En España hay bares especiales para asados ​​donde puedes pedir varios tipos de bocadillos para grupos grandes.

Bailes españoles

Boleron es un bailarín popular español, a un ritmo rápido. El baile se formó en España a fines del siglo XVIII, acompañado de tocar la guitarra, a veces de una canción, ritmo enfatizado por castañuelas o mentas.

Pasodoble es un baile español asociado a la tauromaquia. En la pareja de baile, el niño encarna al torero y la niña encarna su salmonete. Las primeras corridas de toros tuvieron lugar en la isla de Creta, pero en la Edad Media también se generalizaron en España.

Sarabanda es una antigua danza folclórica española. Inicialmente, solo las mujeres bailaban con castañuelas. El baile era de naturaleza ardiente y entusiasta.

Datos interesantes y leyes raras

1. No hay palabras en el himno nacional español.
2. La mayoría de la población española tiene dos apellidos: materno y paterno.
3. España puede nadar desnuda en cualquier playa.
4. La bandera española simboliza el cilantro. El amarillo es la arena, y el rojo es la sangre que se ha derramado sobre ella. Por cierto, los toros no cambian de color y el color rojo no los irrita en absoluto.
5. El nombre de la tierra se traduce como “Tierra de conejos”. No es que el país esté lleno de conejos, pero se dice que hubo muchos de estos animales una vez.

1. Una ley adoptada en 2007, que opera en la ciudad de Cádiz, sur de España, prohíbe rociar arroz a los recién casados. Al hacerlo, las autoridades protegen los monumentos y edificios de la ciudad de las aves.
2. La lavandería o alfombras fuera de Sevilla están prohibidas. Se impone una multa de 3.000 € a quienes violen la ley.
3. Los músicos callejeros tienen prohibido tocar de 15:00 a 17:00.
4. Actualmente se está aprobando un proyecto de ley en el que se impondrá una multa de hasta € 1,000 sobre un balón callejero.
5. Escupir en la calle en Barcelona es una violación de la ley. los infractores pagarán caro.

Վահանանց պատերազմը տեղի է ունեցել 481-484 թվականներին, որը ուղղված էր Սասանյան Պարսկաստանի կրոնափոխության և պարսկացման քաղաքականության դեմ: Ապստամբությանը մասնակցել են հայկական, վրացական և աղվանական ուժեր:  Հայաստանում հայրենասիրական ուժերը միավորվել էին Վահան Մամիկոնյանի շուրջ, որը Վարդան Մամիկոնյանի եղբոր՝ Հմայակի որդին էր:

481 թվականին հայ նախարարները Վահան Մամիկոնյանի առաջնորդությամբ հավաքվում են  Շիրակ գավառում և որոշում ապստամբել: Տեղի են ունենում Ակոռիի, ՆԵրսեհապատի, Ճարմանայի և մի շարք այլ ճակատամարտեր ու բախումներ, որոնց արդյունքում 484 թվականին Նվարսակ գյուղում Հայաստանի և Պարսկա — ստանի միջև կնքվում է պայմանագիր: Պայմանագրի արդյունքում պարսիկները վերջնականապես հրաժարվում են կրոնափոխության մտադրությունից, և հայ իշխանները ստանում են ներքին ինքնավարություն: Պարսկական զորքը կազմված էր 7000 զինվորից, իսկ հայկականը՝ 400։ Հայերը կարծում էին որ կհասցնեն անցնել Արաքս գետը և կոչնչացնեն նրանց, սակայն նրանք ուշանում են: Պատերազմի դաշտում սպանվում են մի շարք պարսիկ մեծամեծներ սպանվում է նաև մարզպանը: Պարսիկ զորակաները շարունակում էին նոր գրոհներ մղել հայերի դեմ: Տեղի է ունենում ճակատամարտ Ներսեհապատ գյուղի մոտ և այն ավարտվում է հայերի հաղթանակով:

Թեև հայերը հաղթեցին Ակոռի ճակատամարտում, սակայն հայկական կողմը շատ անկազմակերպ էր։ Նրանք օգնություն են խնդրում վրաց արքա Վախթանգ Գորգասալից:Վախթանգ Գորգասալը հայտնում էր, որ պարսից մի ուժեղ գունդ եկել է Վրաստան և ինքը հասկանալով, որ ոչինչ չի կարող անել, քաշվել է Գուգարաց լեռները՝ հայ-վրացական սահմանը։ Նա խնդրում էր Վահանին գալ օգնության: 482թ. Վահանը փոքրաթիվ զորքով գնում է Գուգարք և այնտեղից անցնում Ճարմանայի դաշտ։ Ճարմանայի ճակատամարտում զոհվում են մարզպան Սահակ Բագրատունին և Վասակ Մամիկոնյանը։ Ճակատամարտում լուրջ վիրավորում է ստանում նաև Բաբկեն Սյունին:

484թ. Հայաստան ներխուժած պարսից զորքը ներխուժում է Արտաշատ, ապա՝ Դվին։ Հայոց զորքը շատերին ոչնչացնում է։ Պարսկակն զորագունդը հարձակվում է Բարձր Հայքում գտնվող ապստամբների մի խմբի վրա և սպանում նրանցից շատերին։ Վահան Մամիկոնյանն իր զորքով գնում և կանգ է առնում Արշկունյաաց գավառում։ Հայոց զորականների հարձակումից պարսից գնդից շատերը սպանվում են։ Պարսկաստանից լուր է ստացվում, որ պարսիկները պարտություն են կրել հեփթաղներից։ Պարսից զորքը վերադառնում է Պարսկաստան։

484թ. Նվարսակում կնքվում է պայմանագիր Վահան Մամիկոնյանի և պարսից Նիխոր զորավարի միջև։ Մի քանի օր անց Վահանը մեկնում է Տիզբոն՝ կնքելու հայ֊պարսկական հաշտություն։ Պարսից Վաղարշ թագավորը համաձայնում է բավարարել Վահանի բոլոր պահանջները՝ դադարեցնել կրոնափոխության քաղաքականությունը, կրկին թույլատրել քրիստոնեական կրոնի դավանումը, չմիջամտել հայ նախարարների ներքին գործերին և պաշտոններ չտալ հավատուրացողներին, հարգել հայ հողատեր֊նախարարների ժառանգական իրավունքները և այլն։

Մարդը բնության մի մասնիկն է: Նա օգտվում է բնությունից օգտագործելով՝ օդ, ջուր, կենդանական ու բուսական աշխարհը ու իր կյանքի ընթացքում ազդում է շրջակա միջավայրի վրա, մթնոլորտում աղբ արտանետելով ու կեղտաջրերի արտահոսքով: Ապրելով և աշխատելով բնության մեջ՝ մարդն էլ անխուսափելիորեն ներգործում է բնության վրա և փոփոխում այն: Շրջակա միջավայրի աղտոտումն, առաջին հերթին ազդում է հենց մարդու առողջության վրա` առաջացնելով բազմաթիվ հիվանդություններ:

Մարդիկ ստեղծում են գործարաներ, օրական ստեղծում են նաև մեքենաներ որոնք մթնոլորտ են արտանետում թունավոր գազեր, որը մեծ վնաս է հասցնում ոչ միայն մարդուն այլ նաև հենց բնությանը: Վերացվել են շատ բուսատեսակներ, շատ կենդանատեսակներ անհետացման շեմին են և այլն: Հաճախ մարդիկ տներ և շենքեր կառուցելու համար անտառահատում են անտառները քանդում խաղահրապարակներ, չմտածելով որ ծառերը կտրելով քչանում է իրանց թթվածինը:

Մարդը երկրի ընդերքից այնքան օգտակար հանածոներ է արդյունահանել, որ դրա արդյունքում անգամ լեռներ են հողին հավասարվել: Այս ամենով մարդը աստիճանաբար փոխում է բնությունը: Այսօր արդեն մեր երկրագնդի վրա շատ քիչ տարածքներ կան, որոնց մարդու ձեռք չի դիպչել: Մարդիկ գիտակցում են իրենց կատարած վնասները հասցված բնությունը, բայց շարունակում են ամեն կերպ վերափոխել մեր բնությունը:

«Բարեկենդան» բառացի նշանակում է կենդանություն, բարի կյանք: Բառը կազմված է «բարի» և «կենդանություն» բառերից, գրաբարում նշանակել է ուրախություն:

Տոնը կապ է ունեցել գարնան սկսվելու հետ: Տոնին մասնակցում էին բոլորը` մեծ, թե փոքր: Երկու- երեք օր առաջ կանայք և տղամարդիկ դադարում էին աշխատել, խաղեր էին խաղում, զվարճանում երեխաների պես: Հավաքվում էին բոլորով, մի կողմ էին դրվում պետական կամ եկեղեցական օրենքները, և ամեն մարդ առանց քաշվելու ասում էր իր խոսքը:

Բուն Բարեկենդանը բացի խրախճանքից և կերուխումից, նաև ազատության օր էր: Այդ օրը հիշում էին նաև պանդխտության մեջ գտնվողներին ու երգում էին հատուկ տաղեր: Բարեկենդանի երեկոն բարեկամներն ու հարազատները միասին էին անցկացնում: Կուշտ ուտում էին ու խմում, քանզի առջևում յոթշաբաթյա պասն էր: Ամենավերջում ուտում էին ձու` բերանը կողպելու համար, որպեսզի Զատիկին դարձյալ ձվով բանան։ 

Բարեկենդանն այնքան սիրված, ժողովրդական, սպասված տոն էր, որ հայ ժողովրդի կողմից այն ընկալվել է որպես ամենաազգային (հայոց ազգի օրեր), ինչպես նաև ամենաերջանկաբեր տոնը, խրախճանք, ճոխ և առատ ուտելիքներ վայելելու օր: Պարերի, խաղերի, զվարճահանդեսների, թատերախաղերի, այցելությունների և ուրախությն շաբաթ:

Երեկոյան, երբ խնջույքներից հոգնած մեծերը հավաքվում էին տանը, դուռը բացվում էր աղմուկով, երգով, թմբուկով և ներս էին ընկնում երեխանները:

Կերպարանափոխված կամ դիմակավորված խմբերով զվարճախաղերը և թատերական ներկայացումները Բարեկենդանի առավել սիրված հանդիսություններն էին: Դրանց մասնակցում էին թե երեխաները, թե մեծահասակները:

Զվարճախաղերից առավել  տարածված էին վեգը,  ընկուզախաղերը և ճոճախաղերը: Երեխաները գետնին փոքրիկ փոսեր էին փորում, ապա հերթով մեկը մյուսի հետևից ընկույզը գլորում այնպես, որ առանց նշանակված գծից շեղվելու ընկույզն ընկներ մի փոսի մեջ: Հաջողվածը բոլոր գլորած ընկույզները յուրացնում էր: Մեկ այլ խաղում խաղացողները մի մետր տրամագծով շրջան էին գծում և մեջտեղը ուղիղ գծով ընկույզներ շարում: Երեք-չորս մետր հեռավորությունից գցում էին վեգերը` աշխատելով խփել ընկույզներին և գոնե մեկը դուրս հանել շրջանից, որով և շահում էին շարված բոլոր ընկույզները:

գլխավորապես կանանց ու աղջիկների, մասամբ` երեխաների խաղերն էին: Ճոճվում էին բարձր ծառի հաստ ճյուղից կամ որևէ գերանից օղակով անցկացված պարանի վրա նստելով, երկու պարաններ օղակների մեջ տեղադրված տախտակի վրա նստած կամ կանգնած:Ճոճախաղերը հաճախ վեր էին ածվում մրցախաղերի` ով ավելի մեծ կորագծով կճոճվի:

Բարեկենդանի խոհանոցը

Բարեկենդանին նախապատվությունը տրվում էր մսեղենի, կաթնեղենի առատությանը: Տավարի, ոչխարի և թռչնեղենի մսից պատրաստում էին զանազան ճաշատեսակներ: Առաջին օրերին պատրաստում էին մեծ քանակությամբ գաթա ու հալվա: Երեկոյան ուտում էին կաթնապուր, մածուն, խաշած ձու: Բարեկենդանի կերակուր են համարվել` փաթիլան, սըռոն, բխբխիկը:

Վարդան Մամիկոնյանը (388 — 451), 5-րդ դարի հայ զորավարն է, հայոց զորքերի սպարապետը, 450-451 թվականների հայ ազատագրական շարժման առաջնորդը։ Վարդան Մամիկոնյանը Ավարայրի ճակատամարտում հայոց զորքերի հրամանատարն էր։ Այն տեղի է ունեցել 451 թվականի մայիսի 26-ին՝ Վասպուրականի Տղմուտ գետի եզերքին՝ Ավարայրի դաշտում։ 

420 թվականին ԿոստանդնուպոլսումԹեոդոսիոս II կայսեր հրամանով ճանաչվել է Հայաստանի բյուզանդական մասի զորավար:

422 թվականին մեկնել է Պարսկաստանի մայրաքաղաք Տիզբոն, որտեղ Սասանյան Վռամ V Գոռ արքան նրան ճանաչել է Հայոց սպարապետ, իսկ հայ Արշակունիների թագավորության անկումից (428) հետո՝ 432 թվականին, հաստատվել է Մարզպանական Հայաստանի զորքերի սպարապետ:

Վահան Մամիկոնյանը (440 — 505) հայ ռազմական և քաղաքական գործիչ է, Հայոց սպարապետ և Հայոց մարզպան։ Հմայակ Մամիկոնյանի և Ձվիկ Արծրունու ավագ որդին, Մամիկոնյանների նախարարական տոհմից։

Վահան Մամիկոնյանը Ավարայրի ճակատամարտում զոհված Վարդան Մամիկոնյանի եղբոր՝ Հմայակի և Ձվիկ իշխանուհու ավագ որդին է։ Ավարայրի ճակատամարտից (451 թ.) հետո նրան եղբայրների՝ Վասակի ու Արտաշեսի հետ պատանդ են վերցրել և տարել Պարսից արքունիք։ 455 թվականին Գուգարաց Աշուշա Բդեշխն ազատել է նրանց և կրթել ու դաստիարակել է իր տանը։ Հետագայում Վահանը հաստատվել է իր հայրական ոստանում, դարձել տոհմի նահապետը և, իր շուրջը հավաքելով հայրենասեր նախարարներին, նախապատրաստվել է ապստամբության պարսիկների դեմ։