Եթե անկեղծ լինեմ, երբևէ լեռ չեմ բարձրացել։ Երևի ցանկություն չեմ ունեցել, կամ էլ․․․ վախեցել եմ։ Հա, ճիշտ հասկացաք՝ վախ ունեմ բարձրությունից։

Բարձրանալու էինք Արմաղան լեռը։ Առաջին անգամն էր, դրա համար էլ պատկերացում չունեի, ուրենք գնում, ինչի համար։ Արդեն հասնում էինք ու ինձ թվում էր, որ հեսա կհասնենք, մի քիչ կքայլենք ու վերջ։ Բայց դա միայն թվում էր։ Երբ սկսեցին ցույց տալ լեռը, գիտե՞ք մտքիս մեջ ինչ ասեցի․․․ « ես ուր եմ եկել ես, փրկե՜ք »։ Իջնելուն պես դեմքիս մեղմ քամի փչեց, իսկ գետնին իրար հետևից շարվում էին գեղեցիկ ու փոքրիկ ծաղիկները՝ գույնզգույն։ Նայեցի լեռան ու մտածեցի որ անկարող ենք բարձրանալ այս լեռը։ Բայց ես նորից սխալվեցի։

Բարձրանում էինք․․․ սկզբում դժվար էր թվում։ Նայում էինք հետ ու մտածում, որ տեղում քայլում ենք։ Գագաթը չէր երևում, մինչև այն պահը երբ հասանքը ամենավերևը․․․2,5 ժամ անց։

Նայում էին շուրջս ու չէի կշտանում, միշտ երազել եմ թռչուներից վեր լինեմ․․․ ու ասեմ որ եղա, Սևանը հեռվից էլ ավելի գեղեցիկ էր, ավտոբուսը որով եկել էինք, շատ փոքր էր, մի աննշան կետ։ Բա լիճը։ Կլորավուն։ Հանգստացանք ու արդեն իջնում էինք։ Մի պահ հասկացա, որ ոտքրես չեն ուզում շարժվեն։ Բարձրությունից էր։ Սկսեցի փոքր երեխային նման նվնվալ ու նույնիսկ մի պահ թուլանալով լացել։ Մտածում էի կնկեմ և վերջ։ Բայց․․․ Ինչպես կարդացել եմ ընկ․ Լիլիթի բլոգում « նախադասությունները բայց-ով չեն սկսում » ունեմ ընկերներ որոնք չնայելով իմ նվնվոցներին՝ օգնեցին իջնեմ լեռից։ Էքստրիմալ էր, ու ինչպես ընկերներս էին ասում հաղթահարեցի վախս։ Երևի էսպես էլ պետք է լիներ։ Նաև հետ գալուց մի փոքր ֆոտոսեսիա արեցինք, շատ հետաքրքիր էր, չհաշված, որ դրան հաջորդող երկու օրերին ոտքրես բռնվել էին, բայց ասեմ որ դա արժեր։

Բոուլինգի պատմությունը սկսվում է մի քանի հազարամյակներից: Այս խաղի՝ այսպիսի անփոփոխ հատկանիշներ, ինչպիսիք են կեգլիները և գնդակները, հնէաբանները գտել են հին եգիպտական ​​գերեզմանների պեղումների ժամանակ (մ.թ.ա. 5-րդ հազարամյակին):

Ժամանակակից բոուլինգի պատմությունը սկսվել է Ամերիկայում: Խաղը հայտնի դարձավ իր բավականին պարզ կանոնների պատճառով, և ուղին կարող էր տեղադրվել ինչպես տանը, այնպես էլ հենց փողոցում: Հանդիսատեսների շրջանում սկսեցին ավելի արկածախնդիր մարդիկ հայտնվել ՝ խաղադրույքներ կատարելով խաղացողների վրա: Մարդկանց բողոքը խաղի դեմ 9 կեգլիով հանգեցրեց այն փաստի, որ իշխանությունները ստիպված էին արգելել խաղը: Բայց կեգլիներին ավելացնելով ևս մեկը `տասներորդը, և խաղը անվանելով« բոուլինգ », արգելքը շրջանցվեց:

Ամերիկայի համար 19-րդ դարի վերջը այն ժամանակաշրջանն էր, երբ կազմակերպվում էր բոուլինգի համագումարը, որի ընթացքում կազմեցին ընդհանուր կանոններ: Կանանց բոուլինգի միջազգային կոնգրեսի ստեղծումը` մարզիկներին աջակցելու համար, սկիզբ է առել 1916 թվականից:

Սկզբում՝ գնդակներ պատրաստելու նյութ հանդիսանում էր «բակաուտ ( lignum vitae )» ծառը, այնուհետև օգտագործվում էր ռետինը, և արդեն 20-րդ դարի սկզբին սկսվեին փոխաչինել կաուչուկի։ Խաղի պատմության վրա ազդել են նաև առաջացող մեքենաները ՝ որոնք կոչվում են «pinspotter» (որոնք ինքն իրեն կանգնեցնում էին կեգլիները), նրանք վերացրին փինբոյներին ՝ մարդիկ, ովքեր նախկինում կեգլիներ էին տեղադրում: Այն փաստը, որ բոուլերների մասին հաճախ էին խոսում հեռուստատեսությամբ, հանգեցրեց պրոֆեսիոնալ բոուլերների ասոցիացիայի կամ կարճ ասած PBA ստեղծմանը:

Այսօր բոուլինգը պարզապես խաղ չէ, որը հանդիսանում է հանգստի ժամանակն անցկացնելու մեծ ընկերների խմբի հետ, դա արդեն օլիմպիական մարզաձեւ է:

Սքեյթբորդի պատմության արմատները գնում է հեռավոր 50-ականներին: Իսկ եթե ավելի ճիշտ, առաջին օրինակը՝ այս տախտախի, հայտնվել է 1958 թվականին: Կարծիք կա, որ սքեյթը կարող էր առաջանալ սկուտերից, եթե բռնակը հանվեր, բայց դա ճիշտ չէ: Իրականում, սքեյթբորդը առաջացավ սյորֆինգից:

Բոլորին հայտնի, կոկտեյլների առաջնորդը `մոխիտոն, շատերի սիրված խմիչքն է, քանի որ այն հանդես է գալիս յուրահատուկ թարմացնող և անսովոր համով: Այն հատկապես տարածված է ակումբներում, սրճարաններում և ռեստորաններում կամ պարզապես շոգ եղանակին ՝ ալկոհոլային և ոչ ալկոհոլային, ելակի, խնձորի, նռան կամ մոշի համով: Բոլոր նրանք, ովքեր մեկ անգամ փորձել են, անպայման կփորձեն կրկին ու կրկին: